nie wiem czy w tym przypadku pojecie 'film dokumentalny' jest w jakikolwiek sposob adekwatne, bo 'kon ichikawa story' jest obrazem tak osobistym i na tyle niesprecyzowanym, ze podchodzenie do niego jak do 'zwyklego' dokumentu moze srogo rozczarowac. shunji iwai dzieli sie z widzem swoimi przemysleniami na temat klasyka japonskiego filmu, ogarniajac cale jego zycie i cala filmografie - co juz samo w sobie wydawaloby sie zadaniem karkolomnym - ale nie w sposob jaki czyni to wiekszosc dokumentalistow. rezyser i jednoczesnie narrator filmu pokonuje zyciorys ichikawy liniowo, za sciezke przyjmujac jego kolejne filmy, ale poszczegolne watki wydobywa z zyciorysu wedlug wlasnego uznania i wlasnych wspomnien. prozno doszukiwac sie tu analiz i szerszych komentarzy odnosnie najbardziej znanych obrazow - iwai skupia sie na zyciu swego mistrza jako calosci, w pozornie malo znaczacych szczegolach odnajdujac jego pasje i fascynacje kinem, ktora trwa do dzis. dzieki temu 'kon ichikawa story' nie jest opowiescia o filmach, ale o czlowieku ktore je tworzyl i ktory wciaz potrafi sie tym cieszyc. prostota przekazu - pomimo nieco drazniacej formy pocietego, niemego filmu - jaka wybral shunji iwai sprawia, ze po seansie nie pozostawia wrazenia obrazu o wszystkim i o niczym, ale pokazuje ze dokument moze przekazywac emocje i odczucia tworcy w takim samym stopniu co film fabularny. szczerze polecam :)